Według Starshaka w środkach westibuloplastyki kojarzone są trzy podstawowe techniki: przemieszczenie błony śluzowej, wtórne nabłonkowanie, nabłonkowe lub skórne przeszczepy.
Przemieszczenie błony śluzowej. Metoda ta polega na przemieszczaniu zdrowej, nawisającej błony śluzowej do miejsca bardziej różnego od grzbietu wyrostka zębodolowego w projektu zwiększenia rowka przedsionkowego lub dna jamy ustnej. Cięcie utrzymuje się na miary ruchomej i trwałej błony śluzowej, nie naruszając okostnej, a wtedy odwarstwia się płat i śledzi go na żądaną wysokość. Piat ten jest następnie przyszyty do okostnej, a rana leczy się przez ziarninowanie i nabłonkowanie. W celu uniknięcia nawrotów i zachowania uzyskanej przestrzeni sprowadza się na dno dotychczas użytkowaną protezę z dobrze pogrubionym po-brzeżem (np. szybkopolimerem lub gutaperką), stosuje specjalnie przygotowaną szynę lub nakłada gumowy dren umocowany szwem materacowym. Pomimo używania tych materiałów zapobiegawczych są duże tendencje do nawrotów, tj. do spłycania wytworzonego rowka. Stosunkowo często powstają twarde, ściągające blizny, znacznie utrudniające utrzymanie protezy na podłożu.
Wtórne nabłonkowanie. Zabieg ten choruje na punkcie zwiększenie przedsionka w obiekcie zwiększenia zasięgu protezy także pozytywniejszego jej życia. Polega na przemieszczeniu płata błony śluzowej w ruchu podstawy wyrostka zębodolowego i następczym przyszyciu go do okostnej. Powstała rana goi się przez ziarninowanie i wtórne nabłonkowanie. Zabieg ten jest konieczny u pacjentów z nawisającą, ruchomą błoną śluzową, jak i z ruchomym wyrostkiem zębodotowym. W porządku tego samego zabiegu ruchoma część wyrostka zostaje odcięta, i nowa część kostna pogłębiona. Warneke uważa, że ustalająca szyna chirurgiczna nie przeważnie jest wskazana, ponieważ błona śluzowa jest przyszyta do okostnej. Dudka-Janowska na platformie informacjach z piśmiennictwa cytuje, iż w wypadkach powodowania tego sposobu sposobów w żuchwie liczba nawrotów, tj. ponownego spłycenia przedsionka, sięga do 90% i dlatego pewniejszą metodą, dającą tylko 20-30% nawrotów, jest stosowanie przeszczepów skórnych. Gonzales wyraża opinię, że podścielenie użytkowanej protezy materiałem elastycznym jest pozytywne w mieszkaniu piata w żądanym położeniu i przyspiesza gojenie. Widzi on wtedy, że z uwagi na częste nawroty potrzebne jest mocne stworzenie nowej protezy, w jakiej pobrzeże będzie dostosowane do odmiennych warunków.
Westibuloplastyka z Kliknij Tu wykorzystaniem śluzówkowego lub skórnego przeszczepu. Duży procent niepowodzeń dwóch wyżej opisanych technik westibuloplastyki skłonił chirurgów do spełnienia wolnych przeszczepów śluzówkowych lub skórnych do pokrycia odsłoniętej kości w tłu pogłębionego przedsionka. Płat jest zwykle odcinany po przedsionkowej stronie wyrostka, odsunięty tak, aby uzyskać pożądaną głębokość rowka, i przyszyty do stron śluzówkowo-okostnowej. Nałożony przeszczep zostaje przyszyty do odsłoniętej okostnej i bzu końca piata śluzówkowego, a potem prowadzony w żądanym położeniu za pomocą specjalnie przygotowanej szyny chirurgicznej, przytwierdzonej szwami okolonymi. W charakteru zachowania uzyskanych warunków wskazane jest założenie nowej protezy natychmiast po usunięciu szyny. Powszechna jest opinia, że najlepsze wyniki można osiągnąć stosując przeszczepy autogeniczne. Materiałem że być błona śluzowa lub skóra. Ma się, że błona śluzowa podniebienia twardego jest doskonałą tkanką zachowującą odpowiednie napięcie i należy ją mówić jako surowiec na przeszczepy w sposobach westibuloplastyki.